Psychologische behandeling en relatietherapie in Maastricht

Gamen en waar het eigenlijk om gaat

25 juni 2019 12:15

Het speelterrein van het kind is in de loop van de jaren erg veranderd. Voor het aanbreken van het digitale tijdperk waren kinderen en jongeren voornamelijk buiten te vinden en deden ze hun spel op straat, in speeltuinen, op een voetbalveldje etc. Daar werd gekeken wie de sterkste, slimste en snelste was. Dan ging je wedstrijdjes houden, in klimrekken hangen, verstoppertje spelen, waar je als laatste speler alle andere spelers ging bevrijden door dan naar de pot te rennen en te roepen: ‘Buutvrij’!

Buiten spelen gebeurt in de huidige tijd een stuk minder. Het speelterrein bevindt zich nu in je huis en dan aan de computer of met console games. Nu wordt in huis snelheid, slimheid en kracht gemeten. Daar zijn de games ook op gericht en dat maakt ze ook zo aantrekkelijk voor kinderen en jongeren.

Wat ziet een kind in een game? Wat zien zij wat wij niet zien?

• Ten eerste wil een kind competentie voelen; het wil punten binnenhalen, meester worden van het spel, iets bereiken en groeien. Door de snelle beloning en zien dat je groeit, blijf je spelen.
• Ten tweede voel je dat je ertoe doet; er is een soort relatie tussen jou en de andere medespelers. Je voelt je belangrijk in het team, ook al zijn de spelers verdeeld over soms wel de hele aardbol.
• Ten derde vindt een kind de vrijheid om zijn eigen keuzes te maken. Hij of zij bepaalt de richting van het spel en welke attributen er gebruikt gaan worden.

Maar hoe zit dat in hun ‘echte leven’? Zien ze daar dat ze iets bereiken en groeien? Voelen ze dat ze ertoe doen? Heb je als kind en jongere inbreng in de beslissingen in je leven?

Onze maatschappij is veranderd en daarmee ook onze opvoeding. Kinderen van nu groeien anders op. We willen allemaal dat onze kinderen goed terechtkomen en een goede baan krijgen. Schoolprestaties zijn in de loop der jaren nog belangrijker geworden en tegelijkertijd ook de eisen die aan een leerling gesteld worden. Niet elk kind kan dit bijhouden. Probeer maar eens positief en gemotiveerd te blijven als je weer die onvoldoende krijgt. Succes behalen bij je schooltoets duurt langer dan een nieuwe score van een game.

Ook hebben ze weinig invloed op hun jonge leven. Thuis bepalen de ouders veel en ook op school is er weinig ruimte om verandering te bewerkstelligen. Luisteren kinderen niet, volgt er een sanctie. Willen ze iets nieuws en anders leren, is dat niet mogelijk. Willen ze verdieping, is er geen tijd. Dit geeft het kind het gevoel dat het weliswaar in het team zit, maar niet mee mag praten over de teamregels. Is het dan nog wel een team? Doet het er dan wel toe wat een kind vindt?

Ook hebben kinderen te maken met scheiding, ziekte, ruzie in het gezin en dan is het gamen een vlucht, een vlucht in de wereld waar je wel de controle over hebt, waar je wel dingen in beweging kunt zetten. Als het thuis en op school niet lukt, lukt het tenminste wel in de wereld van het gamen.

Als ouder wil je graag dat ze eens iets anders doen dan gamen. Hoe vaak horen kinderen niet ‘Ga sporten’, ‘Ga buiten spelen’, ‘Doe je huiswerk’. Het lijkt wel een sirene: ‘Doe diiiiiiit, doe daaaaat, doe diiiiiit, doe daaaaaat’. Vanuit de ouder is dit zeer te begrijpen, maar bereik je je kind wel als je het op deze manier doet?

Contact krijgen met een kind werkt niet door het geven van advies of zeggen wat ze moeten doen. Contact krijg je door bij je kind te gaan zitten en je te interesseren wat ze aan het doen zijn. Wat voor game spelen ze? Wat maakt de game zo leuk? Wat kun je ermee? Misschien wil je eens proberen mee te spelen. Neem de tijd en treed in de wereld van het kind, want daar is het kind en zijn of haar gedachten te vinden. Door zelf nieuwsgierig te zijn in de wereld van je kind zijn ze ook meer bereid te horen wat jij eigenlijk wilt zeggen. Dus praat niet over school en hun vakken, maar zoek de mens in het kind en vraag eens naar hobby’s, vrienden, wat ze van bepaalde dingen vinden. Als het kind voelt dat het ertoe doet, staat het meer open voor andere zienswijzen. Ga zelf eens gamen en laat je kind jou coachen en zich deskundig voelen op zijn of haar eigen terrein. Je kind groeit ervan en jullie worden bondgenoten in plaats van twee ruziënde partijen.

Geen enkele game kan het kind het gevoel van competentie geven als het in het ‘echte leven’ op eigen houtje een moeilijke taak heeft behaald of een nieuw vaardigheid heeft geleerd. En zo ook kan ook social media niet de verbondenheid, de veiligheid en warmte overnemen van een ouder die onvoorwaardelijk van zijn of haar kind houdt en deze liefde in taal en gebaren overbrengt.

Door dat contact te maken en dus voor verbinding te zorgen kun je samen praten over de hoeveelheid gamen en het vinden van een balans met andere dingen in het dagelijkse leven. Als ouder kun je dan het kind helpen strategieën te leren en andere activiteiten te vinden en meer gebalanceerd om te gaan met gamen. Laat ze daarbij meedenken, want dat kunnen ze. De kans op succes is dan een stuk groter.

Wees een team, waar de regels overlegd worden en waar het kind en jongere op zijn eigen niveau inbreng heeft en zich verbonden voelt met de andere teamplayers.

drs. Diana Rongen

Voor meer info of het maken van een afspraak kun je bellen of een mail sturen.

 

Terug naar overzicht